NON NOS OLVIDEMOS DE DERIVAR

Retomo a actividade de este blog con ilusión tras recibir a visita dunha persoa axena probablemente ao contacto con Terapeutas Ocupacionais.

Unha persoa que probablemente descoñecese a profesión cando falou conmigo a primeira vez.

Sen embargo, unha persoa que se interesou por sabelo, por ler un pouquiño máis sobre este profesional casi inexistente nas institucións públicas.

Unha persoa que, como moitas, nunca foi derivada a un Terapeuta Ocupacional que poidese ofrecer un apoio para facer “a vida máis fácil” cando por circunstancias inesperadas se volve difícil.

Esta persoa fíxome reflexionar sobre a cantidade de xente que sufre unha repentina enfermidade (como por exemplo un ICTUS) ou mesmo progresiva (por exemplo, un diagnóstico de Alzheimer ou un Parkinson) e reciben tratamento farmacolóxico pero non asesoramento sobre o non farmacolóxico.

Día a día vemos como os médicos salvan vidas pero non poden pararse a enseñar cómo vivilas.

Eles e todos os profesionais sociosanitarios saben que tras un diagnóstico médico comeza unha nova vida, moi diferente na maioría dos casos….pero ¿preparamos á persoa para a nova situación?, ¿ensinámoslle cómo xestionar as emocións  a partir de agora?, ¿aconsellamos rutinas para que o impacto sexa menor?, ¿mostramos as posibilidades para facer a vida máis fácil? A resposta é non. OLVIDÁMONOS DE DERIVAR.

Olvidámonos simplemente de explicar que existen outros profesionais que poden axudar a chegar onde nós non podemos.

Traballadores sociais, psicólogos, fisioterapeutas, logopedas, podólogos, enfermeiros, terapeutas….compartimos funcións, é certo, pero tamén temos algunhas que nos diferencian e nos fan destacar.

Non sabemos a quén acudir para obter unha información personalizada e tamén descoñecemos a multitude de medios que existen para solventar os problemas da vida cotidiana.

Lectores e lectoras, trasmitan a especialistas ou simplemente a amigos que deben acudir a un Terapeuta Ocupacional se necesitan consello sobre cómo realizar unha actividade da vida diaria básica na que están a ter dificultade (por exemplo: non sei se un bastón ou andador me favorecería ao camiñar, doenme moito as articulacións e non sei cómo diminuilo, cóstame vestirme e asearme, teño medo a caer na casa, non sei cómo mover a un familiar encamado, pregúntome qué silla de rodas é a máis adecuada para él, etc)

Sei que os Terapeutas Ocupacionais na administración son prácticamente inexistentes, e sobre todo nas zonas rurais. Por iso, dende o meu centro de traballo, permitiusenos impulsar un proxecto para a comunidade que interesou a casi un cento de persoas e que permitiu probar productos antes de mercalos ou ben intercambios de segunda man no entorno próximo.

Estes asesoramentos gratuitos para as persoas axenas á vida diaria do centro de día, foron posible gracias ao esforzo e apoio dun equipo de profesionais implicado.

É moi reconfortante recibir motivación externa para continuar con programas nos que confías e que che supoñen un esforzo engadido ás túas función diarias. 

É por iso que simplemente non encontrei mellor forma de activar de novo a difusión dando as GRACIAS.